وَکانَ جِبْریلُ بِالْایاتِ یُؤْنِسُنا- فَقَدْ فُقِدْتَ وَکُلُّ الْخَیْرِ مُحْتَجَبُ
فَلَیْتَ قَبْلَکَ کانَ الْمَوْتُ صادِفُنا- لَمَّا مَضَیْتَ وَحالَتْ دُونَکَ الْکُتُبُ
ثم انکفأت علیها السلام وامیرالمؤمنین علیه ‏السلام یتوقّع رجوعها الیه ویتطلّع طلوعها علیه، فلمّا استقرّت بها الدار، قالت لامیرالمؤمنین علیهما السلام:
یَابْنَ اَبي‏طالِبٍ! اِشْتَمَلْتَ شِمْلَةَ الْجَنینِ، وَقَعَدْتَ حُجْرَةَ الظَّنینِ، نَقَضْتَ قادِمَةَ الْاَجْدَلِ، فَخانَکَ ریشُ الْاَعْزَلِ.
هذا اِبْنُ اَبي‏ قُحافَةَ یَبْتَزُّنی نِحْلَةَ اَبي وَبُلْغَةَ ابْنَىَّ! لَقَدْ اَجْهَرَ فِي خِصامی وَاَلْفِيتُهُ اَلَدَّ فِي کَلامی حَتَّى حَبَسَتْنی قیلَةُ نَصْرَها وَالْمُهاجِرَةُ وَصْلَها، وَغَضَّتِ الْجَماعَةُ دُونی طَرْفَها، فَلا دافِعَ وَلا مانِعَ، خَرَجْتُ کاظِمَةً، وَعُدْتُ راغِمَةً.
اَضْرَعْتَ خَدَّکَ یَوْمَ اَضَعْتَ حَدَّکَ، اِفْتَرَسْتَ الذِّئابَ وَافْتَرَشت التُّرابَ، ما کَفَفْتَ قائِلاً وَلا اَغْنَیْتَ باطلاً وَلا خِیارَ لی، لَیْتَنی مِتُّ قَبْلَ هَنیئَتی وَدُونَ ذَلَّتی، عَذیرِىَ الله مِنْکَ عادِیاً وَمِنْکَ حامِیاً.
وَیْلاىَ فِي کُلِّ شارِقٍ، وَیْلاىَ فِي کُلِّ غارِبٍ، ماتَ الْعَمَدُ وَوَهَنَ الْعَضُدُ، شَکْواىَ اِلى اَبي وَعَدْواىَ اِلى رَبّی، اللهمَّ اِنَّکَ اَشَدُّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَحَوْلاً، وَاَشَدُّ بَأْساً وَتَنْکیلاً.
فقال امیرالمؤمنین علیه‏السلام:
لا وَیْلَ لَکِ، بَلِ الْوَیْلُ لِشانِئِکِ، نَهْنِهْنی عَنْ وَجْدِکِ، یا اِبْنَةَ الصَّفْوَةِ وَبَقِیَّةَ النُّبُوَّةِ، فَما وَنَیْتُ عَنْ دینی، وَلا اَخْطَأْتُ مَقْدُورى، فَاِنْ کُنْتِ تُریدینَ الْبُلْغَةَ فَرِزْقُکِ مَضْمُونٌ، وَکَفِيلُکِ مَأْمُونٌ، وَما اُعِدَّ لَکِ اَفْضَلُ مِمَّا قُطِعَ عَنْکِ، فَاحْتَسِبِی الله. فقالت: حَسْبِیَ الله، وَأمسکت.


جبرئیل با آیات الهى مونس ما بود، و بعد از تو تمام خیرها پوشیده شد.
اى کاش پیش از تو مرده بودیم، آنگاه که رفتى و خاک ترا در زیر خود پنهان کرد.
آنگاه حضرت فاطمه علیها السلام به خانه بازگشت و حضرت على علیه‏ السلام در انتظار او بسر برده و منتظر طلوع آفتاب جمالش بود، وقتى در خانه آرام گرفت به حضرت على (علیه السلام) فرمود:
اى پسر ابوطالب! همانند جنین در شکم مادر پرده‏ نشین شده، و در خانه اتهام به زمین نشسته‏ اى، شاه‏ پرهاى شاهین را شکسته، و حال آنکه پرهاى کوچک هم در پرواز به تو خیانت خواهد کرد. این پسر ابى‏ قحافه است که هدیه پدرم و مایه زندگى دو پسرم را از من گرفته است، با کمال وضوح با من دشمنى کرد، و من او را در سخن گفتن با خود بسیار لجوج و کینه‏ توز دیدم، تا آنکه انصار حمایتشان را از من باز داشته، و مهاجران یاریشان را از من دریغ نمودند، و مردم از یاریم چشم‏ پوشى کردند، نه مدافعى دارم و نه کسى که مانع از کردار آنان گردد، در حالى که خشمم را فروبرده بودم از خانه خارج شدم و بدون نتیجه بازگشتم.
آنروز که شمشیرت را بر زمین نهادى همان روز خویشتن را خانه‏ نشین نمودى، تو شیرمردى بودى که گرگان را مى ‏کشتى، و امروز بر روى زمین آرمیده‏اى، گوینده‏ اى را از من دفع نکرده، و باطلى را از من دور نمى‏ گردانى، و من از خود اختیارى ندارم، اى کاش قبل از این کار و قبل از اینکه این چنین خوار شوم مرده بودم، از اینکه اینگونه سخن می گویم خداوندا عذر مى‏ خواهم، و یارى و کمک از جانب توست.

از این پس واى بر من در هر صبح و شام، پناهم از دنیا رفت، و بازویم سست شد، شکایتم بسوى پدرم بوده و از خدا یارى مى ‏خواهم، پروردگارا نیرو و توانت از آنان بیشتر، و عذاب و عقابت دردناکتر است.
حضرت على علیه ‏السلام فرمود: شایسته تو نیست که واى بر من بگوئى، بلکه سزاوار دشمن ستمگر توست، اى دختر برگزیده خدا و اى باقیمانده نبوت، از اندوه و غضب دست بردار، من در دینم سست نشده و از آنچه در حدّ توانم است مضائقه نمى‏ کنم، اگر تو براى گذران روزیت ناراحتى، بدانکه روزى تو نزد خدا ضمانت شده و کفِيل تو امین است، و آنچه برایت آماده شده از آنچه از تو گرفته شده بهتر است، پس براى خدا صبر کن.
حضرت فاطمه (علیها السلام) فرمود: خدا مرا کافى است، آنگاه ساکت شد.